Recenzja Project Palaios Iona

Iona ma ciekawy charakterek, ale nie jest to poziom wymienianych wcześniej JDS C5 czy iBasso T5. Wzmacniacz jest bliski neutralności, ma podobny charakter do O2 lub Leckertona UHA-760, ale trochę inny sposób prezentacji, inną tendencję i jednak niższą jakość. Mocy nie brakuje nawet dla większych słuchawek.

Dla wielu Iona będzie zbyt surowy. O2 jest trochę jaśniejszy, lżejszy i swobodniejszy w niskich i wysokich pasmach, podczas gdy testowany model wydaje się uwypuklać średnicę, która jest jednak bardziej nasycona niż w O2. Wzmacniacz na Etymotikach lub HiFiMAN-ach minimalnie ocieplił przekaz oraz dodał trochę basu. Brzmienie jest lekko ziarniste, chropowate – nawet HiFIMAN-y RE-400, które zazwyczaj prezentują miękki i gładki charakter, brzmią bardziej szorstko. Efekt niezły – nie jest to brzmienie dla osób szukających efektowności, potężnego nasycenia, wyjątkowej rozdzielczości i czystości. Na Etymotikach jakość dźwięku ulega drobnej degradacji – nie są tak precyzyjne, czyste i analityczne jak na innych źródłach, a trochę bardziej zabrudzone i lekko spłycone. Wciąż słucha się ich przyjemnie, ale słychać że ER4PT potrafią więcej. O2 w porównaniu do Iony ma również wyższą dynamikę, wydaje się wręcz szybszy. Dla przykładu groove serwowany przez Rage Against The Machine brzmi jednak efektowniej i bardziej angażuje z O2. Przekaz Iony jest spokojniejszy, również zmusza do kiwania głową w rytm bitu perkusyjnego, który ma jednak trochę mniej energii.

Oprócz małego akcentu na średnicy i niskich tonach wzmacniacz wpływa na scenę dźwiękową, niestety ją zmniejszając. Przekaz przybliża, spłyca głębię na tyle, że w efekcie scena jest po prostu mała – nie ma swobody znanej O2 czy C5. To odwrotność napowietrzenia i dystansu VorzAMP-a, przekaz jest bliski i bezpośredni, nie robi się ciasno, dźwięk nie osacza, ale chciałoby się większego dystansu wobec pierwszego planu i między pierwszym planem a głębszymi warstwami. Brzmienie większości IEM-ów ląduje w głowie, instrumenty są dobrze odseparowane, ale nie kontrastowo. Przekaz jest całościowy i zwarty, bez efektownej stereofonii, z lekkim przenikaniem kanałów.

Wielu konfiguracji słucha się przyjemnie, ale nie jest to szczyt możliwości podłączanych słuchawek. W Westone’ach W20 przybliżyła się średnica, ale zmniejszenie sceny odjęło im uroku. Etymotiki ER4S dostały odpowiednią ilość mocy (a są pod tym względem wymagające), ale nie były tak precyzyjne, analityczne w ekspozycji instrumentów, zaś średnica trochę się zabrudziła. Słuchawki nauszne pokroju AKG Q701 lub Takstarów TS-671 również straciły swoją scenę i swobodę przekazu, zaś HiFiMAN-y RE-400 zabrzmiały mniej „słodko”, gładko – nie obyło się bez zmniejszenia sceny, ale ich brzmienie z Ioną było ciekawe, bardziej szkicowe i zwarte.

Podsumowanie

Iona to ciekawy produkt, któremu nie można odmówić oryginalności. Funkcjonalność jest przeciętna, możliwości brzmieniowe dobre, ale bez rewelacji. Bez wątpienia uroku dodaje mu drewniany design. Słucha się go przyjemnie, ale nie jest to poziom blaszanej konkurencji z tego przedziału cenowego. Dźwięk nie jest też efektowny, a raczej spłaszczony i lekko średnicowy. Cena jest jednak za wysoka – można by już oczekiwać akumulatora i układu ładującego. Biorąc pod uwagę prostotę układu, brzmienie robi dobre wrażenie – to w końcu mała płytka z kilkoma elementami i baterią.

Zalety:+ oryginalny design
+ minimalizm i prostota
+ dobre brzmienie – nasycenie, niezła średnica, sporo mocy
+ dobre wykonanie


Wady:
– mała scena dźwiękowa
– przester przy mocniejszym sygnale źródła
– lekko obniżona rozdzielczość

Sprzęt dostarczył:

REKLAMA