Specyfikacja Black Pearl



Szczegółowe dane techniczne wzmacniacza prezentują się następująco:

  • napięcie zasilania: 24V DC
  • jałowy pobór mocy: 1,5W
  • impedancja wejściowa: 10 kΩ
  • czułość wejściowa: 1600 mV
  • impedancja wyjściowa: 5,6 Ω
  • moc wyjściowa dla słuchawek: 1500 mW/30 Ω, 200 mW/300 Ω
  • wzmocnienie układu aktywnego: 15 dB
  • pasmo przenoszenia dla słuchawek 16 Ω (-0,3 dB; 0 dB): 13 Hz – 6 MHz
  • separacja kanałów przy 1 kHz: 50 dB słuchawki 16 Ω, 85 dB bez obciążenia

Specyfikacja prezentuje się bardzo obiecująco: ilość mocy nie powala, ale niewielki układ wzmacniacza i tak jest bardzo efektywny. Trochę martwi impedancja wyjścia słuchawkowego, która nie jest wyjątkowo duża, ale mogłaby być niższa. Właściwie wzmacniacz stworzony został z myślą o wysokoimpedancyjnych słuchawkach, którym wysoka impedancja nie straszna. Jednak Black Pearl współpracować będzie z tymi powyżej 45 Ohmów, zgodnie z regułą 1/8 (impedancja wyjścia/słuchawek). Przy niższych wartościach mogą być słyszalne zniekształcenia niskich tonów. W trakcie odsłuchu używałem słuchawek powyżej limitu, ale sprawdziłem również niskoohmowce.

REKLAMA
fiio

Brzmienie Black Pearl



Jako źródło posłużyły ODAC oraz M2Tech HiFace, których sygnał wzmacniałem również za pomocą urządzeń produkcji Schiit Audio: Lyra i Asgarda 2. Oprócz nich odniesieniem brzmieniowym był również Burson Soloist SL oraz O2. Urządzenia z DAC-ami połączone były kablami Forza AudioWorks Copper Series, a z przedwzmacniaczami – kablami EarStream Velocity.

black pearl
black pearl

[table id=35 /]

Słuchawki testowe stanowiły głównie Sennheisery HD600 (300 Ohm, z kablem Forza AudioWorks Copper Series), HD25-1 (70 Ohm) oraz Fischer Audio Tandem (36 Ohm). Odsłuchiwałem wiele gatunków muzycznych począwszy od jazzu, przez elektronikę a na eksperymentalnym metalu kończąc.

Sennheiser HD600 z Black Pearl

black pearl

Przy tym połączeniu mocy nie brakowało nawet w utworach z wysokim DR. HD600 zaprezentowały od razu bardzo przejrzyste, wręcz krystaliczne brzmienie z wyraźnie zaakcentowanymi niskimi tonami, a Black Pearl zafundował dobrą równowagę pomiędzy muzykalnością a analitycznością. Domyślnie lekko zmiękczone soprany zyskały na rozdzielczości i ilości, zyskując na precyzyjności i ostrości, a tym samym szczegółowości.

Pasmo średnicy nadal bardzo dobrze prezentowało damskie, jak i męskie wokale lub instrumenty dęte, ale zostało ono jakby wygładzone, wyczyszczone, lekko sterylne – czyste i przejrzyste, w pewnym stopniu lekkie. Pojawiło się więcej niż zwykle tonów niskich, ale wciąż nie było ich dużo i spełniany dokładnie swoje zadanie. Bas zrobił na mnie duże wrażenie – ma niezwykle rasowy i przyjemny charakter, nie jest ani przesadnie zbity, ani rozmyty. Zachowuje świetną równowagę pasma, może lekko przechyloną w stronę najniższych rejestrów – lepiej współpracuje z gitarą basową Victora Wootena niż z kontrabasem Charlesa Mingusa.

Ogólna szczegółowość zrobiła na mnie duże wrażenie – z wielką przyjemnością odkrywałem nowe detale w dobrze znanych mi utworach, jednocześnie mając wrażenie, że HD600 z Black Pearl są bardziej łaskawe dla niedoskonałości nagrań. Nie mam żadnych zastrzeżeń do przestrzeni sceny – była ona szersza niż głębsza, jak na HD600 przystało.

Brzmienie Black Pearl określiłbym jako rozdzielcze, czyste, ale kolorowe i nasycone, gdzie średnica pełni raczej drugoplanową rolę – nie ma szans na jej zabrudzenie, zmiękczenie lub szum, piaszczystość. Burson Soloist SL brzmiał przy Perle cieplej, pełniej w paśmie średnicy z lżejszą górą i basem, mniejszą przestrzenią, bardziej surowo, lecz naturalnie, z równowagą, czyli tak jak HD600 lubię najbardziej.

Podłączenie preampu w postaci Schiit Lyr lub Asgard 2 dopełniło i zmiękczyło brzmienie Black Pearl, a efekty były wysoce satysfakcjonujące – przekaz Lyra zyskał znacznie na rozdzielczości i czytelności. Zapewne charakter brzmienia ODAC-a lub HiFace’a nie do końca zgrywa się z Black Pearl, który potrzebuje źródła o cieplejszym i pełniejszym paśmie średnicy.

Sennheiser HD 25-1 z Black Pearl

Druga konfiguracja tylko upewniła mnie we wcześniejszych wnioskach: niezwykła szczegółowość przekazu, skonkretyzowane niskie tony i przejrzyste soprany. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że taki był zamysł konstrukcyjny. Spędziłem długie godziny słuchając gatunków elektronicznych i metalowych, lecz moją uwagę przykuły głównie te drugie, bo w większości przypadków muzyka metalowa nie szczyci się dobrą realizacją, nie jest też łatwym materiałem dla słuchawek.

Wielokrotnie narzekałem na zlewanie się instrumentów w nieprzyjemną całość, ale dzięki Black Pearl HD 25-1 zabrzmiały z ciężkimi brzmieniami bardzo selektywnie, ze świetną separacją – ani Slayer, ani Meshuggah nie były dla nich straszne. Słychać jednak, że wyraziste dopełnienie basu i sopranów lepiej sprawdzi się w gatunkach z pogranicza nu-metalu lub djentu, a nie – z racji czystości i nowoczesności – thrashu czy deathu. Ogólne brzmienie było silne i masywne, z szybkim atakiem basu i świetną ekspozycją instrumentów.

Dodatkowa amplifikacja wzmacniaczami Schiit Audio nie była konieczna. Wręcz przeciwnie, przez zmiękczenie i dociążenie brzmienia HD 25-1 traciły w pewnym stopniu swoją dynamikę.

HD 25-1 na Burson Soloist SL brzmią równiej, lżej i bardziej analitycznie – niezbyt muzykalnie. Ich brzmienie nie jest tak dociążone i kształtne jak na Black Pearl, jednak bardziej uniwersalne.

Fischer Audio Tandem z Black Pearl

Bardzo lubię przekaz Tandemów, mimo że dla wielu dawka średnicy (i brudu) jest za duża. Niniejsze połączenie ciekawiło mnie również ze względu na to, że Fischery mają trochę za niską impedancję na wyjście Black Pearl. W istocie niskie tony stały się na nich wręcz obfite, trochę za sztywne, ale efekt i tak był całkiem niezły – słuchawki zabrzmiały ciekawie tam, gdzie wcześniej sobie nie radziły z powodu zbyt małej ilości niskich tonów np. w muzyce metalowej. Soprany zostały delikatnie wyostrzone – nie były tak miękkie jak zazwyczaj. Charakter pozostał średnicowy, lekko przymglony, ale muzykalny.

REKLAMA
fiio

10 KOMENTARZE

  1. Rozumiem, że chodziło Ci o „nie uniwersalność”. Słucham różnorodnych gatunków muzycznych i właściwie od sprzętu oczekuję współpracy zarówno z jazzem, jak i metalem. Perła radzi sobie z jazzem również dobrze, ale wręcz prosi o coś szybszego z wyższą dynamiką 🙂

    Jednak jeśli ktoś poszukuje synergii, precyzyjnie dobiera elementy toru, to rzeczywiście nie będzie to wada urządzenia.

  2. Fajna recka, dobrze wyważona. Ogólnie i tak nie kieruje się recenzjami przy wyborze sprzętu i tego nie polecam, lecz podoba mi się to, że ująłeś charakter Perły, gdzie inni po prostu same ochy i achy wstawiali (a część z nich po prostu wracała do starej dobrej owcy (klonika Pana L.))

    Pozdro.

  3. Dziękuję 🙂

    Ochy i Achy towarzyszyły mi głównie przy odsłuchach metalu – świetnie radził sobie z wymagającym masteringiem ciężkogrających, potrafił odseparować pasma, które niestety na innych wzmacniaczach potrafią zlać się w niekształtną całość.

    A recenzja to właściwie zawsze opis wrażeń, który rzeczywiście powinien poprzedzać odsłuchy, bo właściwie test może jedynie nakierować na odpowiednie tory.

  4. W recenzji napisałeś o wysokiej impedancji wyjścia słuchawkowego jednak 5,6 Ohm w Black Pearl to nie wiele więcej w porównaniu do 5 Ohm w Lehmann Audio Linear. Choć może w klonach jest mniejsza – tego nie wiem.

  5. Nie napisałem, że jest wysoka 🙂 Nie jest jednak najniższa, ale ponad 5 Ohm to nadal niedużo. Wzmacniacz Beyera ma podobno 100 Ohm na wyjściu słuchawkowym.

  6. Ear stream Black Pearl jest gorszy od Lehmann Linear o 2klasy słuchałem to wiem a ta recka jak zwykle opłacona.

DODAJ KOMENTARZ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj