Test Kruger&Matz KM0880EB

Brzmienie

Odsłuchów dokonałem na FiiO E17/E9 poprzez interfejs USB i SPDIF, oraz na odtwarzaczu Sansa Clip+ we współpracy z E17. We wszystkich konfiguracjach dźwięk był satysfakcjonujący, jednak postanowiłem skupić się na wrażeniach zapewnionych przez tandem E17+E9 (USB), bo oferuje on najjaśniejsze brzmienie, co dodaje KM0880EB czytelności.

Muszę przyznać, że słuchawki są idealnym przykładem dla wszystkich sceptyków wygrzewania. Co prawda testowany egzemplarz był już wstępnie wygrzany, jednak jego brzmienie zmieniało się z godziny na godzinę. Na początku oferowały totalny chaos, jednak z czasem wyraźnie złagodniały, nabierając ogłady. Nie wymagają jednak wygrzewania tygodniami – 50 godzin powinno w zupełności wystarczyć.

Ze względu na wyraźnie „basowe” granie szczególnie przyjemnie brzmiały płyty Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik oraz Phish – The Story of the Ghost. KM0880EB sprawdziły się wszędzie tam gdzie potrzebny był „punch”, również w muzyce metalowej. Słuchawki brzmią bardzo ciepło i ciemno, koloryzują. Niskie tony są wyraźnie faworyzowane, ale nie zalewają innych pasm.

Oferowany bas jest potężny, wyraźnie wzmocniony niższym środkiem. Jest kształtny, ma swój zadziorny charakter, lekki brud. Nie jest to typowy niski i „tłusty” bas znany z subwooferów. Szukając lepszego porównania zdecydowałem, że Krugery „grzmią” – właśnie ze względu na niskie tony zabarwione średnicą oraz na jego dynamikę. Silny atak i minimalny pogłos oraz swoista miękkość przekazu, to jego cechy charakterystyczne. Czasem w nagraniach z dominującym basem może być go za dużo. Wyższa średnica jest minimalnie cofnięta, ale obecna. Wysokie są w miarę czytelne, jednak potrafią być siarczyste – talerze nie wybrzmiewają najlepiej, mają również pewien „brudny nalot”. Powiedziałbym, że są to, typowe dla słuchawek zamkniętych, cofnięte soprany. Ich podbicie nie poprawia wybrzmiewania, potęguje szum i piaszczystość. Nie uważam tego za wadę, wysokie tony są po prostu zwyczajne.

W przypadku odsłuchu na Sansa Clip+/E17 słuchawkom zdecydowanie pomaga odjęcie basu za pomocą korektora Rockbox lub w FiiO. Uwydatnia to pozostałe pasma (szczególne soprany), nie powodując ich zniekształcenia.



Brzmienie zamknięte jest w nietypowej scenie. Początkowo wydaje się ona bardzo chaotyczna, niezdyscyplinowana, jednak jest w niej reguła. Holografia jest dosyć szeroka, natomiast brak jej głębi. Słuchawki grają w głowie i (w jej obrębie) oferują dobrą separację instrumentów, ale dość konsekwentnie rozkładają poszczególne instrumenty z tyłu głowy oraz po jej bokach. Czasem miałem wrażenie, że mam za bardzo cofnięte słuchawki i powinienem je wyśrodkować na uszach, jednak było to tylko złudzenie. Taka stereofonia powoduje wrażenie „intymności”, potęgowane doskonałą izolacją i minimalnym przeciekaniem dźwięku.

Szczegółowość, jak na słuchawki nastawionych na „fun”, stoi na przyzwoitym poziomie, jednak czasem Krüger&Matz KM0880EB potrafią być niełaskawe dla masteringu muzyki, uwypuklając zakłócenia towarzyszące nagrywaniu, takich jak na przykład szum wzmacniaczy. Od pierwszych chwil odsłuchów przypominały mi bardziej basową wersję słuchawek Panasonic RP-HTF-600 oraz Fostex TH-7B, mimo że są to słuchawki półotwarte. Właściwie mógłbym powiedzieć, że testowany model jest ich syntezą. Z pierwszymi ma wspólną barwę basu (którego jest jednak więcej), od drugich zapożycza soprany i ogólne miękkie brzmienie. Scena jest wypadkową pomiędzy bezpośredniością Fostexów oraz głębią Panasoniców. Wybór pomiędzy tymi trzema modelami słuchawek byłby trudny, zapewne zdeterminowany preferencjami dotyczącymi niskich tonów.

REKLAMA