Recenzja Takstar HD6000

Specyfikacja

• przetwornik dynamiczny 53 mm
• impedancja 60 Ohm
• pasmo przenoszenia 10 Hz – 25 kHz
• skuteczność 100 dB
• maksymalna moc wejściowa 500 mW
• średni pobór 250 mW
• przewód 120 cm (4 mm przekroju) + przedłużacz 4 m
• wtyk prosty 3,5 mm z adapterem 6,3 mm (pozłacane)
• waga 320 g

Słuchawki wyglądają bardzo zgrabnie, a jednak mieszczą przetworniki o dużej średnicy.

REKLAMA

Brzmienie

Platforma testowa

• Słuchawki: AKG Q701, Beyerdynamic T70, AKG K551, Shure SRH1540
• DAC/AMP: Burson Conductor SL, Beresford Bushmaster MKII, ODAC i O2, Vorzüge VorzAMP DUO, Leckerton UHA760
• DAP: iBasso DX50 i DX90
• Interkonekty: Forza AudioWorks Copper Series
• Muzyka: wiele gatunków, różne realizacje, w tym baza WiMP HiFi oraz nagrania binauralne

HD6000 oferują konkretne, dynamiczne brzmienie rozłożone na planie lekkiego “V”. Wzmocnione są skrajne pasma, ale średnica nie ustępuje mocno i pozostaje czytelna – nie jest zalewana przez bas ani nie dystansuje jej góra. W efekcie brzmienie jest świeże i przystępne, ale nie sztuczne. Sygnatura Takstarów jest muzykalna, rozrywkowa, ale z dobrą ilością detali. HD6000 mają prawie neutralną barwę, dobrą rozdzielczość i kontrolę brzmienia. Robią bardzo dobre wrażenie, są bezpośrednie i angażują przekazem.




Niskie tony są równe i soczyste, podkreślone i wzmocnione, ale nie dominują, nie buczą i nie zalewają brzmienia swoim charakterem. Bas jest „punchy” – ma dobry atak, jest zwarty, chociaż należy do tych bardziej obfitych i gęstszych; ma swój ciężar, nie jest lekki i superszybki, ale oferuje dobrą dynamikę i wciąga w rytm muzyki. To bas uniwersalny i równy, z dobrym zejściem. Midbas nie dominuje, nie brakuje też wyższego basu, stąd słuchawki radzą sobie z różnymi brzmieniami, ale ogólnie podkreślają linię dołu i trochę lepiej sprawdzają się z masywniejszym brzmieniem niż szybkim i punktowym. Dobre wrażenie robi także zróżnicowanie basu, który nie należy do wyjątkowo szczegółowych, ale wyciąga brzmienia zabrudzone, naturalne, oraz te syntetyczne. Jest równie dobry do rockowej gitary basowej, jak i elektroniki, ale raczej nie do analizy.

Średnica ustępuje niskim i wysokim tonom, ale nie jest mocno wycofana. Taki charakter nadaje brzmieniu pewnej nowoczesności, lekkiej sztuczności, ale słuchawki wciąż dobrze radzą sobie z instrumentami dętymi, gitarami i wokalami. Średnica jest bardzo przejrzysta i ma niezłą szczegółowość. To bezpośredni charakter, wyraźnie zarysowany bez koca i “mulenia”. Pasmo to jest też czyste, nie ma efektu wygładzenia, zabrudzenia i zapiaszczenia. Środek nie jest w pełni naturalny, a raczej neutralny – ma w sobie coś studyjnego, pewną bezwzględność. Da się wyłapać sporo detali tego pasma, ale nie jest to sygnatura dla fanów mocnej średnicy. HD6000 to nie mocna V-ka, środek gra tutaj dalej ważną rolę, ale w proporcji do basu i sopranu nadaje brzmieniu raczej efektowności niż wierności. Sporo zależy jednak od źródła, bo przy odpowiednim doborze można środek uwypuklić. Na sprzętach neutralnych lepiej słuchało mi się brzmień metalowych, rockowych i elektronicznych (ale raczej nowszych podgatunków) zamiast jazzu czy muzyki akustycznej.

Soprany są szybkie i wyraziste, a przy tam także bardzo czytelne i bezpośrednie. Góra jest lekko wyostrzona, ale nie akcentuje sybilizacji i nie kłuje. To w sumie zaskakujące, bo sopranu jest pod dostatkiem, brzmienie jest jasne, a pasmo 8-10 kHz, które zazwyczaj odpowiada za sybilizację, pozostaje łagodne. Soprany prezentowane są szczegółowo i precyzyjnie, są dobrze kontrolowane i, co najważniejsze, czyste, bez zapiaszczenia, ziarnistości czy szumienia. Dzięki takiej prezentacji sopranu ogólny przekaz jest czytelny, a wokale wyraziste. Słuchawki równie dobrze radzą sobie z cyfrowymi samplami, co talerzami perkusyjnymi. Detali jest sporo, a rozdzielczość sopranu wysoka. Mimo ogólnego muzykalnego charakteru pracę perkusisty można rozłożyć na części pierwsze.

Scena nie jest duża – sporo instrumentów trafia w głowę i są rozkładane raczej w szerokości, czyli na płaszczyźnie lewa-prawa, lekko od uszu. Zróżnicowanie w wysokości i głęboki jest mniejsze – płaszczyzny góra-dół i przód-tył nie przekazują tyle detali, chociaż brzmienie, w zależności od sprzętu, potrafi się wycofać za głowę i w okolicę ramion. Stereofonia jest jednak mocniejsza, efekty przenikania szybkie i wyraziste. Mimo lokowania wielu instrumentów w głowie nie ma efektu ciasnoty i osaczenia. Echa i pogłosy odrywają się poza czaszę, stąd wrażenie pewnej swobody.

Słuchawki dobrze reagują na charakter sprzętu, ale nie są wymagające. Można je dosyć mocno dostosować. Na ODAC-u i O2 pokazały jasne brzmienie z wyraźnym “V”, z kolei iBasso DX90 (soft 2.0.5) złagodził je w sopranie i zrównał w stosunku do średnicy, ale dalej w brzmieniu dominował świetny bas z wykopem. Połączenie z DX-em okazało się najlepsze, HD6000 dostały też lepszej głębi. Słuchawki są także podatne na wzmacniacze; co prawda nie wymagają ich obecności, ale mogą śmiało modulować brzmienie. Dla przykładu, Vorzüge VorzAMP duo dodał przestrzeni i przyjemnej ziarnistości średnicy.

W jakiej muzyce sprawdzą się HD6000? Są właściwie uniwersalne, jedyny warunek to efektowna naleciałość brzmienia ze wzmocnionym basem. W zależności od źródła efekty mogą być różne, ale opisywane Takstary to w miarę pewny wybór dla szukających muzykalności z klasą.

AKG K551 są w porównaniu z HD6000 dużo równiejsze, mają większą scenę z wyrazistym pozycjonowaniem, ale mniej basu oraz bardziej wyraźną średnicę. Są mniej efektowne i muzykalne, bardziej surowe i neutralne. Beyerdynamic T70 to analiza i punktowy bas, mocniejsza średnica i ostrzejsza góra, znów mniej efektowności, a więcej detali. Shure SRH1540 są cieplejsze, bardziej naturalne i midbasowe w charakterze niskich tonów, ale mają także mocniejszą, gęstszą i mniej sterylną średnicę, większą scenę i mocniejsze zróżnicowanie dołu, jak i wyższą rozdzielczość. HD6000 to nie ten poziom, a raczej Fostexy TH-7B w mocniej zarysowanej i bardziej bezpośredniej wersji. Dla porównania, Takstary PRO 80 to bardziej surowe i wyważone brzmienie, mniej efektowne, trochę ambitniejsze, ale także łagodniejsze w sopranie od HD 6000 i ciemniejsze. Takstar HD2000 to również łagodniejsze i cieplejsze granie z lżejszym basem, bardziej zmiękczone i lekko przymglone. HD6000 to chyba moje ulubione zamknięte Takstary, których brzmienie przypomina Audio-Technica M50x. Te ostatnie mają trochę więcej polotu, trochę mocniejszy bas i bardziej szczegółowe brzmienie z większą sceną, ale również delikatnie bardziej sykliwą górą. HD6000 najbliżej do stylu Sennheiserów HD 25-1, które to jednak są bardziej sykliwe i mają jeszcze mocniejszy impakt, surowość średnicy oraz więcej detali.

Podsumowanie

HD6000 to bardzo dobry stosunek jakości do ceny. Pozytywnie mnie zaskoczyły, mogą konkurować nawet z droższymi sprzętami, ale to znowu nie ten mityczny „pogromca”. Chciałoby się większego zróżnicowania basu i detali, a także większej sceny i lepszej precyzji pozycjonowania. Niemniej w stosunku do ceny opisywane Takstary to zdecydowana rekomendacja dla osób szukających uniwersalnych, rozrywkowych słuchawek.

dla Takstar HD6000

REKLAMA