Recenzja Philips Fidelio L1

Ergonomia

Nie mogę narzekać – słuchawki są zdecydowanie wygodne, ale podobno świeże charakteryzują się zbyt wysokim naciskiem. Pady mieszczą swobodnie całe ucho, są głębokie i przyjemne w dotyku. Pałąk jest sprężysty i giętki, zapewnia idealny nacisk na głowę – nie sprawia dyskomfortu, a opaska w dolnej części dobrze leży na głowie i nie uciska. Słuchawki trochę ważą, ale ciężar został rozłożony bardzo dobrze – potrafią lekko przesunąć się przy poruszaniu głową, ale nie sprawiają wrażenia jakby miały spaść. Raczej nie zapomina się o ich istnieniu podczas odsłuchów, ale z pewnością nie irytują.




Izolacja jest całkiem niezła, nie można jednak zapominać, że to słuchawki półotwarte, więc nie będzie ona idealna. Do zastosowań domowych jest akurat – nie uważam, żeby były to dobre słuchawki przenośne – są zdecydowanie za duże i za ciężkie.

Specyfikacja

Philips Fidelio L1 to:

REKLAMA

• przetwornik 40 mm,
• pasmo przenoszenia 12 Hz – 25 kHz,
• skuteczność 105 dB,
• maksymalne obciążenie 200 mW,
• impedancja 26 Ohm.

Ze specyfikacji wynika, że L1 to rzeczywiście słuchawki stacjonarno-przenośne – mają dobrą skuteczność i niską impedancję, nie są też zbyt wymagające prądowo – nadadzą się do rozbudowanego zestawu stacjonarnego, jak i telefonu.

Brzmienie

Odsłuchów Fidelio L1 dokonałem na kilku zestawach, między innymi:

• stacjonarnie ODAC i O2 (neutralne, niepodkoloryzowane i swobodne brzmienie),
• stacjonarnie FiiO E17 (bliskie neutralności, skonkretyzowane i bezpośrednie),
• przenośnie na Sansa Clip+ (delikatnie ocieplone, skonkretyzowane i spokojne),
• przenośnie na FiiO X3 (lekko ocieplone, przestrzenne i muzykalne).

W trakcie testów posiłkowałem się również wzmacniaczem FiiO E12 i DAC/AMP Burson HA-160DS. Wszelkimi interkonektami były przewody Forza AudioWorks Copper Series. Z racji, że L1 są pół-otwarte, prezentują wypadkową obu konstrukcji, przy porównywaniu korzystałem ze słuchawek otwartych i zamkniętych, m.in.: Fidelio M1, Beyerdynamic T1, Sennheiser HD 25-1 II, Sennheiser HD 25 SP BA i Sennheiser HD600. Materiał testowy stanowiła muzyka wielu gatunków w formatach bezstratnych.


Tak jak w modelu M1 granie jest adekwatne do estetyki słuchawek – L1 to również przyciemnione słuchawki, ale nie tak bardzo jak M1. Brzmienie jest większego formatu, bardziej dojrzałe, mniej efekciarskie i basowe, co po części wynika z różnicy konstrukcyjnej.

L1 nie są bezpośrednie – dźwięk dociera do słuchacza z dystansu, zamknięty w całkiem szerokiej scenie o przyjemnej głębi, bez wrażenia osaczenia dźwiękiem czy zbyt bliskiej ekspozycji instrumentów. Dobrze współpracują oba kanały, które mają całościowy charakter i kreują spójną scenę – nie ma efektu osamotnienia poszczególnych kanałów. Wycofanie sopranów i nacisk na cieplejsze pasma powoduje jednak efekt lekkiego koca, przymulenia, przykrycia brzmienia, które jest zmiękczone, nieostre i nieprecyzyjne.

Separacja jest niezła, ale pomiędzy instrumentami brakuje powietrza i swobody, mimo zdystanwowania jest trochę ciasno. L1 potrafią zabrzmieć jednak z zabrudzeniem, prezentując całkiem równe pasmo średnicy, troszkę faworyzujące jej niższe warstwy, ale okolica 1 kHz oraz wyższe pasma są na tyle czytelne, że nie nadają brzmieniu sterylności. Słychać jednak, że słuchawki wybrzmiewają obudową, tak jakby były za mało otwarte. Momentami są sztywne i ograniczone, efektem czego jest również lekkie podpompowanie brzmienia i jego spowolnienie.

Niskie tony mają angażujący, ale zdecydowanie podkoloryzowany charakter – są obłe, masywne, lekko rozmyte, potrafią się czasami przeciągnąć. Daleko im do punktowości, nie są hiperpoprawne, ale za to muzykalne. Średnica wydaje się być jednak troszkę zdominowana przez bas – nie jest nim zalana, ale jakby delikatnie przytkana – wokale są oddalone i brzmią jednowymiarowo. Lepiej wybrzmiewają te męskie, ale brakuje im bezpośredniości – są praktycznie zawsze drugoplanowe, nawet tam gdzie wokaliści stanowią priorytet. Soprany pełnią podobną rolę co średnica – nie można mówić o wiernym odwzorowaniu dźwięku, góry jest mało i absolutnie nie jest szczegółowa. Talerze, łańcuszki i wszelkie perkusyjne przeszkadzajki giną czasami w tle, a jeśli już wybiją się bliżej, to są przygaszone i zmiękczone. To samo tyczy się miotełek perkusyjnych, oklasków, są niskiej jakości – aplauz przypomina szum, brakuje selektywności poszczególnych klaśnięć nawet w audiofilskich realizacjach.

L1 to brzmienie rozrywkowe, muzykalne i podkoloryzowane – daleko im do wierności, szczegółowości. Dobrze sprawdzały się w wielu gatunkach, ale narzucały im swój charakter – w utworach z ekstremalną ilością basu potrafiły się pogubić, lekko zabuczeć i zwolnić. Posiłkując się lekko poetycką metaforą, brzmienie przypomina mi niedostatecznie doświetlone pomieszczenie o pięknym wykończeniu – niby widać jak wygląda i co w nim jest, jest przyjemnie i spokojnie, ale brakuje światła, by dostrzec wszystko lepiej, zauważyć detale i w pełni podziwiać walory miejsca i kunszt dekoratora.

Innymi słowy, zawiodłem się – L1 są dalekie moim preferencjom brzmieniowym. To nie złe słuchawki – mają przyjemny i muzykalny charakter, któremu przyciemnienie nadaje powagi, wyrafinowania. Fani ciepłego i przyciemnionego brzmienia powinni być zadowoleni, spodziewałem się jednak znacznie wyższej jakości.

L1 nie są wymagające – dobrze radzą sobie z przenośnymi odtwarzaczami, lepiej jednak łączyć je z tymi jaśniejszymi lub neutralnymi. Warto również podbić soprany i wyższą średnicę, żeby rozjaśnić przekaz.

Sennheisery HD 25-1 II są zdecydowanie równiejsze i bezpośrednie, a wręcz wydają się ostrzejsze, a na pewno bardziej analityczne i surowe niż L1, którym bliżej do HD 25-1 SP BA, ale 300-ohmowe Sennheisery są bardziej czytelne i precyzyjne, mniej efektowne i lepiej kontrolowane. HD600 nie są może przeciwieństwem L1, ale w porównaniu do Philipsów niezwykle zrównoważone – cechują się znacznie wyższą rozdzielczością, są swobodniejsze, czytelniejsze i bardziej szczegółowe. Beyerdynamic T1, słuchawki półotwarte z zupełnie innej półki cenowej, których właściwie nie powinno się ze sobą zestawiać, ale stanowią one korzystne porównanie na zasadzie kontrastu – T1 przy L1 są ostre, szybkie, dynamiczne, hiperszczegółowe i otwarte/swobodne.

W pewien sposób L1 zbliżają się do Sennheiserów Momentum, które odniosły duży sukces w sektorze słuchawek przenośnych. Te ostatnie są jednak bardziej zdyscyplinowane, szybsze i swobodniejsze w brzmieniu, mimo że to konstrukcja przenośna. Krótko mówiąc – znacznie wyższa klasa brzmienia i wierność po stronie Sennhesierów, słyszalna szczególnie w przekazie niskich tonów.

Wnioski

Philips Fidelio L1 to niezłe słuchawki, ale nie wybitne i nie wyjątkowe. Właściwie nie wyróżniają się niczym szczególnym w sektorze słuchawek z wyższej półki i z modnym designem (Sennheiser Momentum, Beyerdynamic Custom One Pro, Beyerdynamic T70p, Phiaton MS400). Z rodziny Fidelio wolałbym model M1, który kreuje bliższą scenę, ma lepszą dynamikę, ciekawie kontrolowany bas i jakby większą dyscyplinę brzmienia, nie jest jednak tak przestrzenny. Fani przyciemnionego brzmienia i przeciwnicy ostrości mogą być zadowoleni, ale i tak L1 polecam z jaśniejszymi źródłami.


Mam wrażenie, że L1 miały być jednocześnie wyrafinowanymi i rozrywkowymi słuchawkami, przenośnymi i stacjonarnymi, otwartymi i zamkniętymi – chyba postawiono poprzeczkę za wysoko…

Zalety:+ dobre wykonanie
+ bardzo dobra ergonomia
+ ciekawa stylistyka
+ muzykalne brzmienie o dobrej scenie


Wady:
– niska szczegółowość i rozdzielczość
– słabe soprany (przymglenie brzmienia)

Sprzęt dostarczył:


Sprawdź aktualne ceny

REKLAMA