Kopułki słuchawek są plastikowe, czarno-metaliczne. Posiadają otwory tuż obok oznaczenia kanałów na bocznej części obudowy oraz tuż nad tulejką, dzięki temu nie występuje nieprzyjemne odkształcanie się membrany przy wkładaniu do uszu. Obudowy przetworników mają dosyć spiczasty kształt, z wyprofilowanym grzbietem na krawędzi. Jedyną różnicą wizualną pomiędzy ProAlpha a M1 jest to, że grzbiet tych pierwszych jest dodatkowo ogumiony. Przewód ma 130 cm długości, jego splitter jest niewielki i nie posiada ruchomego suwaka, a całość zakończona jest pozłacanym wtykiem 3,5 mm z różowymi pierścieniami i rozwartym kącie obudowy. Izolacja kabla jest bardzo sztywna, mocno opina plecione żyły, co z jednej strony jest to wadą, gdyż kabel dosyć mocno się plącze i odkształca, a z drugiej wspomaga to używanie metodą OTE (Over The Ear), gdyż odcinki zauszne po uformowaniu trzymają się prawie tak dobrze jak prowadnice.
Oba modele wyglądają przeciętnie, nie rzucają się w oczy, ale nie można ich również nazwać brzydkimi. Efekt najbardziej psuje kanciasta obudowa wtyku mini-jack i połączenie „karbowanego” kabla z obłymi kształtami kopułek.
Ergonomia i specyfikacja
W trakcie użytkowania słuchawek nie odczułem żadnego dyskomfortu – całkiem nieźle izolują, dobrze trzymają się w uszach i nie są ciężkie, są również wygodnie nosi się przy noszeniu Over The Ear. Kabel potrafi jednak zirytować, gdyż jest uparcie sztywny i łatwo się plącze, na szczęście klips do ubrania pozwala rozwiązać część związanych z tym niedogodności.
Słuchawki prezentują też odmienną specyfikację. Model ProAlpha szczyci się:
- prawie 11 mm dynamicznym przetwornikiem,
- impedancją 20 Ohmów,
- przenoszeniem częstotliwości w zakresie 20 Hz – 20 kHz,
- skutecznością 115 dB,
- maksymalną mocą wejściową 10 mW.
Natomiast M1 to:
- również prawie 11 mm przetwornik dynamiczny,
- impedancja wynosząca 32 Ohmy,
- zakres 20 Hz – 20 kHz,
- 110 dB skuteczności,
- maksymalna moc wejściowa 10 mW.
