Recenzja iBasso DX80

Ergonomia i użytkowanie

Zmiana jest zarówno pozytywna, jak i negatywna – to typowe coś za coś. Po pierwsze, wyświetlacz to dużo wygodniejsza obsługa: jest większy, bardziej czytelny, a do tego z lepszym oprogramowaniem. Nadal narzekać można na interfejs dotykowy, który mógłby być bardziej czuły, bo nie zawsze poprawnie odczytuje gesty. O ile wizualnie jest smartfonowo, to pod względem obsługi jeszcze nie. Chciałoby się też smartfonowych wymiarów, ale wtedy w środku nie zmieściłyby się jednak spore kondensatory.

Z drugiej strony, urządzenie jest dłuższe, minimalnie grubsze, już nie tak poręczne i zgrabne. Krawędzie są kanciaste, bardziej ostre i lekko irytują dłoń (wygodniej jest w etui, które jednak odejmuje sprzętowi walorów). To także większa masa niż DX90.

Zalet jest jednak trochę więcej: przyciski są lepsze – mają wygodny, precyzyjny skok z wyraźnym klikiem, a pokrywki nie są luźne. Lepiej zagospodarowano obszar pod ekranem – nie ma tak dużej pustej powierzchni, wygodnie obsługuje się klawisze sterowania. Lokalizacja gniazd jest również bardzo dobra, są one też solidne i o mocnym oporze. Czytnik kart jest podwójny oraz dodatkowo estetycznie zaślepiony. Fizyczny suwak regulacji wzmocnienia, jak już wspomniano, zastąpiony został programowym.

Podłączenie wyjścia liniowego tym razem ustawia napięcie na stałym poziomie – próba skorzystania z regulacji głośności wyświetla komunikat: „Line Out”. Niestety nie można wtedy wrócić do wyjścia słuchawkowego – konieczne jest wypięcie wtyczki z gniazda wyjścia liniowego, gdyż moc będzie ustawiona na maksimum. Odtwarzacz świetnie radzi sobie jako DAC USB – sterowniki dostępne są na stronie producenta, nie ma żadnych problemów – można używać go nawet do filmów, nie ma opóźnień jak w poprzednich DAP-ach iBasso. W przypadku korzystania z DX80 jako stacjonarnego DAC-a trzeba niestety najpierw ustawić moc, a później podłączyć wtyk do wyjścia LO – sprzęt blokuje wtedy aktualnie ustawianą głośność. Trzeba także odznaczyć funkcję automatycznego wyłączania, niestety DX80 wyłączył się samoistnie gdy korzystałem z niego jako przetwornika.

Wszystko zależy od potrzeb i preferencji – zmiany mogą być pozytywne, o ile komuś potrzebny był większy ekran i wygodniejsza obsługa. Jeśli chodzi o wymiary, to DX80 jest krokiem wstecz, trudno też ocenić jednoznacznie wyświetlacz, który cieszy oko, ale to jednak wysokie zagęszczenie pikseli, technologia IPS, czyli prądożerny ekran, a ogniwa baterii w DAP-ach i tak nie mają łatwo. Producent zapewnia, że czas pracy to nawet 13 godzin, przy 3 godzinach ładowania z adaptera 2 A lub 8 godzin z portu USB. W praktyce jest podobnie – po ponad 6 godzinach odtwarzania muzyki na różnych słuchawkach, z lekko przyciemnionym wyświetlaczem, stan baterii wyniósł 50%. Jest więc wyraźnie lepiej od DX90, mimo dużego wyświetlacza IPS o dosyć wysokiej rozdzielczości.

REKLAMA

Oprogramowanie

Nie mam wątpliwości w ocenie oprogramowania – jest bardzo dobre i stanowi wyraźny skok jakościowy w porównaniu do DX50 i DX90.

Producent postawił na prostotę. Przy firmware 1.1.4 do wyboru są trzy ekrany: główny odtwarzacza, lewy biblioteki i prawy ustawień. Dodatkowo na górze umieszczono belkę ze skrótami do ustawień. Ilość możliwości jest podobna do DX90, w tym wybór filtrów, trybu USB itd. Przełącznik podbicia znalazł się w górnej belce, dostęp do niego jest dość szybki, ale tym razem ma dwa, a nie trzy stopnie.

Układ oprogramowania jest podobny do Calyxa M lub nowych Astell&Kern. Design interfejsu jest prostszy, to klarowne czcionki oraz szkicowe rysunki, trochę przypominające kafelki. Towarzyszą temu nieprzekombinowane animacje, zwykłe sekwencje rozwijania i przejścia ekranów. Soft jest szybki, stabilny i nie muli. Wygląda estetycznie, a możliwa jest także zmiana tapety (do wyboru są trzy ciemne wzory o ciekawych fakturach). Można także wgrać swój plik z tapetą (o nazwie wallpaper.png i stosownej rozdzielczości). W porównaniu do softu Astell&Kern, oprogramowanie DX80 wygląda równie dobrze. Wolę także wersję iBasso od ciężkiego graficznie Calyxa M. Oprogramowanie iBasso przypomina wizualnie raczej prostotę Cowona P1.

Przyczepić się można do jednej rzeczy – czytelności górnej belki, gdzie aktywne funkcje oznaczono czernią, a białe podświetlenie to opcja nieaktywna. Zaprzecza to wieloletnim przyzwyczajeniom i jest problematyczne.

Specyfikacja

Ogólne:

• przetwornik dual Cirrus CS4398
• odbiornik USB XMOS
• podwójne oscylatory SI TIME MEMS
• wbudowany wzmacniacz 10 V Voltage Swing (do 260 mW mocy wyjściowej)
• ekran IPS 3,2” 480×800, interfejs pojemnościowy (OCA)
• wyjście słuchawkowe, liniowe, optyczne/koaksjalne
• 150-stopniowa regulacja głośności
• podwójny czytnik kart micro SD
• bateria: 3600 mAh 3,8 V litowo-polimerowa
• czas ładowania: 3 godziny (5V, 2A), 8 godzin (USB)
• czas odtwarzania: 13 godzin
• obsługa 24-bit/192kHz, DSD, DXD, WMA, AAC, ALAC, AIFF, OGG, MP3, DFF, APE, FLAC, WAV
• wsparcie dla playlist M3U
• wymiary: 120×63,2×16,8 mm
• waga: 178 g

Wyjście liniowe:

• napięcie: 1,6 Vrms
• pasmo przenoszenia: 17 Hz – 20 kHz (+/-0,1 dB)
• SNR: -116 dB (+/-1 dB)
• THD+N: 0,001%
• Crosstalk: 107 dB

Wyjście słuchawkowe:

• napięcie: 2,9 Vrms (32Ω)
• pasmo przenoszenia: 17 Hz – 20 kHz (+/-0,1 dB)
• SNR: -114 dB (+/-1 dB)
• THD+N: 0,002%
• Crosstalk: 70 dB
• impedancja wyjściowa: <0,1Ω

REKLAMA