Recenzja iBasso DX50

Brzmienie

Odsłuchów iBasso DX50 dokonałem na wielu słuchawkach, między innymi: Sennheiser HD 600, HD 25-1, PX 200-II, Brainwavz HM5, Jays v-JAYS II, Etymotic HF3, Audio-Technica ATH-AD500X i AD700X, Grado PS500. Do opisu wybrałem najciekawsze konfiguracje.

Bezpośrednim porównaniem były FiiO X3, Sansa Clip+, ODAC i O2, oraz kilka innych urządzeń stacjonarnych. Do sprawdzenia wyjścia liniowego posłużył mi O2, FiiO E12, Burson Audio HA-160DS oraz Lepai T-AMP z głośnikami Wharfedale Crystal 10. Kable połączeniowe stanowiły produkty Forza AudioWorks z serii Copper, w tym przewody do słuchawek Sennheiser. Materiałem testowym była muzyka wielu gatunków w formatach bezstratnych 16- i 24-bitowych.



Od pierwszych chwil odsłuchów urządzenie mi się spodobało, choć DX50 nie zrobił na mnie piorunującego wrażenia. Oferuje on brzmienie z klasą o stonowanym, nienatarczywym charakterze, dosyć bliskie neutralności. Jest ono w pewnym stopniu relaksujące, nie określiłbym odtwarzacza mianem w pełni neutralnego ani analitycznego – delikatnie ociepla on przekaz, akcentuje niskie rejestry o świetnej fakturze i lekko łagodzi górę. Moim zdaniem lekko koloryzuje brzmienie, osładza przekaz, delikatnie go zmiękczając. Nie jest do bólu precyzyjny, lecz spokojny – wybacza gorszym realizacjom, równoważy szczegółowość z muzykalnością, a zamyka to w optymalnej i bezpośredniej scenie: szerokiej i o przyzwoitej głębi z precyzyjną stereofonią, wyraźną separacją, ale bez rozdmuchania przekazu.

Nie brakuje mu mocy (w większości przypadków podbicie gainu nie było potrzebne), na armaturach potrafi lekko zaszumieć, ale nie sprawia to żadnego problemu w trakcie odsłuchów. Na dobrą sprawę 256 stopni skali nie było potrzebne na niskim wzmocnieniu – przekaz nabiera dynamiki i przejrzystości powyżej wartości 200, ewentualnie można gain podbić i wtedy zejść niżej w skali. Na niskim wzmocnieniu poniżej 200 brzmi trochę sennie, ale wiele zależy od skuteczności słuchawek.

DX50 z Brainwavz HM5 zaprezentował brzmienie bliskie z dobrą głębią, lekko zmiękczone i ocieplone z zaakcentowanym basem o zbitej, lekko midbasowej fakturze. Słuchawki straciły swój monitorowy charakter, pozostały szczegółowe, ale spadła rozdzielczość przekazu – zabrzmiały zdecydowanie bardziej muzykalnie i uniwersalnie, łagodnie z delikatną mgiełką na wokalach, z minimalnie skondensowanym przekazem. Brzmienie było jednak angażujące i przyjemne, bez szorstkości i surowości i wciągnęło mnie w wielu gatunkach.

Z Sennheiserami HD600 nie było często potrzeby włączania wyższego stopnia podbicia, ale na wyższych dostawały kopa. Słuchawki zabrzmiały dynamicznie, muzykalnie i relaksująco. Nie był to szczyt ich możliwości, ale przekaz był w porządku – trochę posłodzony, nieanalityczny, lekko nieprecyzyjny w niskich rejestrach, ze złagodzonymi sopranami.

v-Jays II zaprezentowały pełne brzmienie, bardziej masywne niż na O2 i ODAC, ale z równiejszym basem, świetnie wspartym w jego średnicowym paśmie. Soprany wraz ze średnicą zabrzmiały całkiem naturalnie, przekaz był złagodzony, dynamiczny i trochę ocieplony.

Sennheisery PX200-II zabrzmiały mniej surowo i brudno w paśmie średnicy niż to mają w zwyczaju. Bas został podkreślony, miał zwarty i zbity charakter, świetnie kontrolowany i szybki, brzmienie stało się pełniejsze i cieplejsze, bardziej uniwersalne i muzykalne. Przekaz był bardziej spójny, miał również nieznacznie skondensowany charakter.

DX50 świetnie współpracował z Etymoticami HF3, które zabrzmiały cieplej i bardziej miękko, delikatnie masywniej w niskich rejestrach. Przekaz był świetnie odseparowany, mniej szorstki, zmiękczony – brzmienie bezpośrednie, stereofonia niezwykle szczegółowa i precyzyjna, a same słuchawki zaoferowały bardziej uniwersalny dźwięk. Zabrzmiały lepiej w cięższych gatunkach, dobrze wsparły elektronikę. Spędziłem mnóstwo czasu z tym połączeniem – HF3 z DX50 niezwykle mnie angażowały, relaksowały, ale nie usypiały, słuchałem muzyki w skupieniu i z uśmiechem na twarzy.

Przekaz Audio-Technica ATH-AD700X na DX50 się zrównoważył, słuchawki zyskały jaśniejszy charakter, płytszy w niskich tonach. iBasso je wypełnił, trochę przybliżył scenę, ale jej szerokość i trójwymiarowość pozostała nietknięta. Delikatnie spadła rozdzielczość przekazu, analityczny charakter AD700X przesunął się bliżej muzykalności i uniwersalności.

Właściwie wszędzie DX50 pokazał zbliżony i bardzo dobry poziom, bez względu na konstrukcję lub skuteczność słuchawek. Trochę lepiej wypadły połączenia z jaśniejszymi słuchawkami – odtwarzacz lekko łagodzi górę i podgrzewa bas, a wszystko ma lekko zmiękczony charakter, trochę posłodzony, przyjemny i rasowy w odbiorze. Nie jest to odtwarzacz dla fanów brzmienia analitycznego, w pełni neutralnego, wyrazistego albo agresywnego w przekazie. Sam wolę neutralność i analityczność, a DX50 mnie wielokrotnie zaczarował – serwuje swój charakterek z klasą, wysoką jakością brzmienia, ale czasami brakuje mu trochę wyższej rozdzielczości, lekkiego wyostrzenia i wyrazistszej precyzji dźwięków.

iBasso DX50 Line Out

Brzmienie wyjścia liniowego jest bardzo podobne do tego ze słuchawkowego, jednak góra staje się jaśniejsza, przekaz bardziej wyrazisty, a rozdzielczość wyższa. Jest mniej miękko, a bardziej precyzyjnie. Może brakować otwartości i swobody, trochę większej szczegółowości, ale sygnał jest wciąż bardzo dobry, chociaż niezbyt mocny.

Przyjemnie zabrzmiał z O2 i FiiO E12, równie dobrze współpracował z Bursonem HA-160DS. Z DX50 FiiO E12 rozwinął skrzydła i pokazał swój charakterek – zdyscyplinował bas, uspokoił najniższe rejestry oraz zaakcentował średnicę. Combo zabrzmiało mniej miękko, bardziej wyraziście i technicznie, ale wciąż pozostało relaksujące i wciągające. DX50 nie wymaga jednak wzmacniacza, to już właściwie kompletne urządzenie – E12 używałem bez wzmocnienia, tylko jako modulatora brzmienia.

Podobnie było w kwestii współpracy z głośnikami – połączenie z T-Ampa z Wharfedale Crystal 10, mogłoby u mnie zastąpić odsłuchy z komputera, przydałby się jedynie dodatkowy dysk – świetna dodatkowa funkcjonalność iBasso.

iBasso DX50 vs FiiO X3

Różnice są większe niż się spodziewałem, przy czym zaznaczam, iż mam wrażenie, że po ostatniej aktualizacji X3 brzmi jaśniej i czytelniej niż wcześniej. Porównując oba DAP-y X3 brzmi – o dziwo – jaśniej w paśmie sopranów, czyściej i bardziej przejrzyście, ale przekaz jest twardszy, mniej emocjonujący, chłodniejszy, a scenie towarzyszy czarne tło – jest ciemniej niż w DX50.

Scena X3 jest w porównaniu do DX50 oddalona, nie tak bezpośrednia, węższa i mniej precyzyjna. DX50 jest bliższy i bardziej precyzyjny w ekspozycji instrumentów, chociaż bardziej akcentuje efekty stereofoniczne. Charakter brzmienia FiiO jest bardziej zbity i zwarty, trochę zbyt sztywny, momentami jakby przesadnie zdyscyplinowany, ale jednocześnie słychać jakby tłumioną agresję dźwięku (jakkolwiek dziwacznie i patologicznie to brzmi). DX50 jest bardziej zrelaksowany, spokojniejszy i dojrzalszy. Poziom (w tym rozdzielczość i szczegółowość) jest jednak podobny, ale charakter odmienny. Oba urządzenia podobają mi się brzmieniowo, bez wskazywania faworyta.

Porównanie wyjść liniowych obu grajków pokrywa się z opisem wyjścia słuchawkowego – podobnie jak w DX50, X3 przez Line Out brzmi jaśniej i z większą rozdzielczością. Różnice są takie same: miękkość vs twardość, rozluźnienie vs dyscyplina, ciepło i relaks vs mniej emocjonalny przekaz.

REKLAMA